Beau (Is Non-Binary of Everything): แด่การโอบกอดไขว่คว้า ในวันที่ข้าพเจ้าละทิ้ง

Beau (Is Non-Binary of Everything): แด่การโอบกอดไขว่คว้า ในวันที่ข้าพเจ้าละทิ้ง

เรากำลังใช้ชีวิตเฝ้ารอวันดับสูญหรือเปล่า?

ประโยคคำถามที่เมื่อได้ยินอาจนิ่งเสียนานในการครุ่นคิดหาคำตอบ อาจเพราะไม่รู้ว่ากำลังใช้ชีวิตเช่นนั้นอยู่ หรืออาจรู้อยู่ทุกชั่วขณะแต่ไม่สามารถที่จะก้าวข้ามไปได้

สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์ต่างเริ่มต้นจากการเป็นเด็กตัวน้อยไร้เดียงสาพร้อมด้วยจิตใจและจินตนาการที่อาจกว้างใหญ่เกินกว่าโลกนี้เสียอีก ซึ่ง ควอนโช ตัวละครหลักในนิยาย Beau (Is Non-Binary of Everything) ก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน ทั้งเราและควอนโชต่างใช้ชีวิตเช่นนั้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่า โลกใบนี้ที่กำลังมองเห็นอยู่จะค่อยๆ แคบลงเมื่อโตขึ้น

หนึ่งสิ่งที่ควอนโชแตกต่างออกไปคือ เธอนั้นมีเทวทูตคอยอยู่เคียงข้าง เทวทูตผู้อยู่เหนือคำนิยามใดๆ เป็นหญิงหรือชายก็ขึ้นอยู่กับมนุษย์ผู้นั้นจะมองเห็น เทวทูตผู้สามารถรับรู้สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในใจของมนุษย์ได้

ในสายตาของเทวทูต การเติบโตของควอนโชนั้นดูเหมือนจะหนักหนาไม่น้อย เส้นทางที่ไม่ราบเรียบพร้อมกับรั้วรายล้อมอยู่รอบกายพร้อมที่จะกักขังอยู่เสมอ อีกทั้งอุปสรรคพร้อมขัดขวางให้สะดุดล้มได้ทุกย่างก้าว

 

“มนุษย์ตัดสินความถนัดที่มีด้วยอักษรหรอกหรือ … ข้าพเจ้าเองก็เพิ่งได้รู้ ประหลาดดีที่มีตัวอักษรอยู่แค่นั้น แค่ห้าตัว อีกทั้งรายชื่อวิชาก็มีแค่สิบกว่าๆ เพียงแค่นั้นมันจะพอได้อย่างไร”

 

สำหรับเทวทูต มนุษย์นั้นน่าชื่นชม ด้วยสองมือและหนึ่งชีวิตแต่กลับสามารถสร้างสรรค์สิ่งอัศจรรย์มากมายให้คงอยู่ยืนนานแม้จะสิ้นลมหายใจจากไป แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นมนุษย์ก็น่าเห็นใจเช่นเดียวกัน กรอบสังคมที่กำหนดนิยามของมนุษย์เป็นสิ่งที่เทวทูตได้แต่สงสัย ไม่ว่าจะสีชมพูหรือสีฟ้า หญิงหรือชาย และอื่นๆ อีกมากมาย สิ่งเหล่านี้คับแคบเกินไปสำหรับมนุษย์หรือเปล่า

 

“ฉันว่ามนุษย์ประหลาด … พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนกับว่าต้องเตรียมโลงศพไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ แมวอย่างฉันต้องตายก่อนพวกเขาแน่อยู่แล้ว อีกไม่กี่ปีหรืออาจไม่ถึงปีด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ยังวิ่งบนทุ่งเมื่อฉันอยากวิ่ง … มนุษย์น่ะ ถึงจะอยากวิ่งบนทุ่ง ก็เอาแต่คิดว่า ไม่ได้หรอก ถ้าออกไปวิ่งจะเตรียมโลงศพไม่ทันกาลนะ จะตัดไม้ เคลือบสี และตอกตะปูทันเหรอ แล้วดอกไม้ข้างโลงล่ะ จะเติบโตเบ่งบานทันหรือเปล่า เฮอะ! ทำอย่างนั้นไงถึงได้มีเพียงชีวิตเดียว ถ้าต้องมีเก้าชีวิตอย่างฉัน และเตรียมโลงศพเก้าครั้งล่ะก็ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วล่ะว่ามั้ย”

 

บางครั้งและคงมีอีกหลายครา แม้ว่าอยากจะใช้ชีวิตตามแบบที่วาดฝันตั้งหวังไว้ แต่กลับกลายเป็นเรื่องยากเกินกว่าจะก้าวเดินออกไปเพื่อลงมือทำ ด้วยความกลัวชีวิตจะไม่เป็นไปดั่งที่ใครๆ หวังไว้ ต้องดำเนินชีวิตอย่างเร่งรีบเพื่อไม่ให้หลุดออกจากมาตรฐานและความคาดหวังที่รายล้อมอยู่รอบตัว และเผลอยินยอมให้สิ่งเหล่านั้นแตะต้องความอ่อนไหวที่ซ่อนอยู่ข้างใน กลายเป็นกับดักพร้อมให้ร่วงหล่นลงไปทุกเมื่อ โดยหลงลืมไปว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่มาได้จนถึงตอนนี้คือตัวเราเอง และควอนโชก็เป็นเช่นนั้น

 

“เมื่อตัวเล็กนั้นเปี่ยมล้นด้วยความฝัน แต่เมื่อเติบโตขึ้น มนุษย์บางคนกลับเรียกร้องความตายราวกับเห็นว่าการดับสูญนั้นเป็นวันหยุดกลางฤดูร้อน ราวกับสุสานคือชายหาด และป้ายสลักคือโขดหินกลางทะเลเงียบสงบ บางทีความหนักหนาที่เผชิญอยู่อย่างไม่เว้นแต่ละวัน อาจทำให้พวกเขาใฝ่หาวันหยุดที่ลมหายใจหยิบยื่นให้ไม่ได้”

 

เรากำลังใช้ชีวิตเฝ้ารอวันดับสูญหรือเปล่า?

ประโยคคำถามที่เมื่อได้ยินก็คงมีเพียงแต่ตัวเราเท่านั้นที่จะตอบได้

 

หมายเหตุ: เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้มีการกล่าวถึงหรืออาจตีความได้ถึงภาวะซึมเศร้า การทำร้ายตัวเอง การพยายามฆ่าตัวตาย รวมถึงการฆ่าตัวตาย

 

Beau (Is Non-Binary of Everything)

เลดี้ส์ เลดี้ (Lady’s Lady) เขียน



tagged    
author

Random books

© WAY MAGAZINE. All rights reserved