คำอธิบาย
บุญเลิศ วิเศษปรีชา ลงเรียนภาษาตากาล็อกที่มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน สหรัฐอเมริกา หนึ่งปีเต็ม ก่อนเดินทางลงวิจัยภาคสนามที่กรุงมะนิลารอบแรกในปี 2554 จากนั้นกลับไปเรียนภาษาตากาล็อกเพิ่มอีกหนึ่งปี จึงเก็บข้าวของมาใช้ชีวิตโฮมเลสเต็มรูปแบบที่กรุงมะนิลา ในช่วงปี 2556-2557
พูดภาษาตากาล็อก ไปรับอาหารที่โบสถ์ นอนที่เบย์วอล์ค แลนด์มาร์คของโฮมเลสในมะนิลาก่อนจะย้ายไปหน้าตึกแถวข้างถนนโอติส ผิวคล้ำ กร้านแดด ซูบผอม ผมยาวกระเซอะกระเซิง นี่คือสารรูปภายนอกที่ค่อยๆ เปลี่ยนรูปลักษณ์นักศึกษาปริญญาเอกจากการใช้ชีวิตข้างถนนกับคนไร้บ้าน
มันเป็นวิถีดั้งเดิมของนักมานุษยวิทยาที่เลือกวิธีการศึกษาภาคสนามเชิงลึก ผลผลิตปลายทางคือวิทยานิพนธ์ Ph.D ชื่อ Structural Violence and Homelessness: Searching for Happiness on the Streets of Manila
หากแต่ฉาก ชีวิต เรื่องราวของมิตรสหายข้างถนน ยังคงเป็นตะกอนตกค้างในใจนักมานุษยวิทยาผู้รักการเล่าเรื่อง ‘สายสตรีท: มานุษยวิทยาข้างถนนในมะนิลา’ จึงถูกเล่าออกมาด้วยรูปแบบวิธีเขียนที่ทำให้มองเห็นแสงเงาของอารมณ์ และความซับซ้อนของมนุษย์
นี่คืองานเขียนที่วางตัวเองอยู่บนพรมแดนคำจำกัดความประเภทงานเขียน กล่าวคือมีทั้งความชัดและลึกจากประสบการณ์ตรง ขณะเดียวกันก็บรรจงถ่ายทอดความสัมพันธ์อันซับซ้อนของมนุษย์อย่างเป็นศิลปะ พาเราไปสำรวจเรียนรู้นิยามของคำว่า ‘บ้าน’ ‘ชีวิต’ และ ‘ความสุข’ ด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม